Ik neem aan dat in deze kolommen accordeonist Filippo Gambetta niet echt meer voorgesteld behoeft te worden: hij is namelijk al jarenlang één van de meest toonaangevende accordeonisten van ons continent en de platen die hij uitbracht, al dan niet onder eigen naam, zijn voor een gewone sterveling nauwelijks nog op te sommen. Wie er ’s mans website op naslaat, zal daar de voorbije vijf jaar wel een en ander aantreffen van het duo dat hij met gitarist Alessandro Scotto D’Angelo vormt en dat deze plaat haar titel gaf.

Die titel is eigenlijk niet meer dan een woordspeling: er zit “Choro” in, verwijzend naar de muziekvorm uit Brazilië en er zit “joropo” in, dat dan weer verwijst naar de Venezolaanse hoogvlakte en de muziekjes die daar gemaakt worden. Best wel een beetje een raar gegeven, twee Genovezen die de muziek van Brazilië tot Venezuela gaan ontdekken en interpreteren, maar laat me toe u meteen gerust te stellen: de beide heren zijn zodanig onderlegd en beheersen hun instrumenten zodanig goed, dat ze ook hier vlekkeloos mee wegkomen.

Een beetje gek kan het ook overkomen, dat je Gambetta niet alleen op zijn vertrouwde diatonische accordeon hoort, maar dat hij ook de Braziliaanse mandoline onder de knie blijkt te hebben. Al is ook dàt niet helemaal nieuw, want ook op vroegere platen speelde hij dat instrument wel eens, met zoals hij nu trouwens de triangel, cajon, borsteltjes en udu in handen neemt.

Dat levert een indrukwekkend mooie muzikale reis op, tijdens dewelke je niet alleen de reeds vermelde twee genres hoort voorbij komen, maar je hoort ook merengue, een walsje, een heuse musette en mazurka. Je hoort, met andere woorden, dansmuziek van over de halve wereld en dat heeft onder meer tot gevolg, dat het bijzonder lastig stilzitten is, als deze plaat aan het spelen is.

De composities dateren nu eens uit de jaren ’50, dan weer gaat het om nagelnieuwe stukken, geschreven door (één van) beide heren, zodat het reisgevoel dat ze beoogden, zowel naar tijd als naar plaats makkelijk te volgen en te onderkennen is. Gevolg: een ronduit formidabele plaat van twee geweldige muzikanten (met links en rechts een beetje hulp van vrienden, v-die voornamelijk fluit- en percussieaccenten toevoegen. Superplaat, punt uit !

(Dani Heyvaert)